Een herinneringsdocument
Voorwoord
Toen ik in 1995 in dienst trad van het Gevangeniswezen was een van de eerste gevangenissen waarmee ik kennis maakte De Blokhuispoort in Leeuwarden. Toen kon ik nog van geen kant vermoeden dat ik in 2007 de aanzet zou moeten geven tot de uiteindelijke sluiting van dit geweldige gebouw. Een immense burcht waar al sedert een vijftal eeuwen straffen ten uitvoer werden gelegd. Prachtig gelegen aan het water sieren haar torens de binnenstad van Leeuwarden. Een monument en een gevangenis zoals je ze niet meer ziet en waarvan ik bijzonder onder de indruk was. Maar helaas, de eisen die in het heden aan penitentiaire inrichtingen worden gesteld werden in het verre verleden niet gekend. Na de brand in het cellencomplex op Schiphol, werd brandveiligheid een speerpunt van Justitie. Zelfs met omvangrijke verbouwingen zou de Blokhuispoort niet meer voor verantwoorde detentie geschikt zijn te maken. In 2007 verdween dan ook noodgedwongen de laatste gedetineerde uit een gebouw met een indrukwekkende geschiedenis. Medewerkers hebben de gedwongen sluiting als een hard gelag ervaren. Velen van hen werkten het grootste gedeelte van hun arbeidzame leven in de Blokhuispoort. Verknocht als zij waren aan het gebouwen aan hun collega's, gingen zij een onzekere toekomst tegemoet. Een toekomst die van velen van hen vraagt hun loopbaan binnen een andere inrichting een vervolg te geven. En het verlaten van je roots, want zo wordt dat ervaren, valt niet mee! De Blokhuispoort. Ieder van haar medewerkers weet er wel een boeiend verhaal over te vertellen. Over het gebouw, over de collega's of over bekende ex-gedetineerden. Die verhalen zullen in lengte der jaren voortleven, en dat hoort ook zo te zijn. Een gedeelte van die verhalen hebben we getracht in woord en beeld vast te leggen juist om het unieke karakter van de Blokhuispoort te benadrukken.
Graag wens ik u met deze uitgave dan ook bijzonder veel leesplezier toe.
Leeuwarden, januari 2009 Ton Golstein, locatie directeur