2010 Survival Team Blokhuispoort


Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Na een jaartje sabbatical en een schrijversblok van twee jaar hier weer verslag Omke & Romke. Overigens het vorige verslag, was wel gemaakt, maar verzuimd Op te sturen. Om vervolgens compleet met Romke zijn pc verkocht te worden.

 

Op een dag.....

 

Donderdag, 22 April

Goed gemutst met onze nieuw aangeschafte Mac Gyver hoeden verschenen wij ten tonele op een voor af afgesproken punt. Hier troffen wij de andere laatsten der sur5al Mohikanen. Te weten Jan Kalsbeek & de Jubilaris Frans vant Hek. Anders dan voorgaande jaren hoefden we alleen maar te wachten bij de benzine pomp tegenover de “Old Mac Donalds Goutum”. Jan had vanwege de reistijd/werktijd al zoveel uren opgespaard dat hij van gekkigheid niet meer wist wat met zijn vrije tijd aan moest. Zo had hij de aanhangwagen afgelopen week al vijf keer opnieuw ingeruimd. En steeds bleef er geen extra ruimte over, maar dat terzijde. Op weg! In België aangekomen reden we, achter Frans, de afslag naar de Aldi voorbij. Even later bleek deze te zijn verplaatst even als Mr Guide Hans die nog een klusje op de daken van Parijs had. Hij moest daar een grote rode ventilator vervangen in de wijk “montmartre”. Er moest geshopt worden. Gelijk stak jan zijn hand in een redelijk geprijsd handschoentje.Maar deze kinderhandschoen bleek gauw gevuld. Nu de hand niet meer teruggetrokken kon worden en ook de winkelbediende er notie van genomen had, hebben we het personeel er van moeten overtuigen dat Jan ‘Brinker’ van achternaam heette en dat dergelijke acties genetisch bepaald waren. Op naar het kamp. Toch wel enigszins gespannen kwamen we op camp side aan. Dit was voor ons allen de eerste x dat het kamp zonder toezichthouder en Dirk E. gebouwd moest worden. Gelukkig waren de weergoden ons gunstig gestemd. Met slechts vier paar handen Stond het kamp in een record tijd al mooi scheef. Het mooie weer hadden we ingecalculeerd en hebben daarom geen verdere pogingen ondernomen om het zaakje waterdicht te maken. Werd ieder in een verleden nog met pek & veren uit het kamp verbannen: nu trokken Jan en Frans tot ieders verbazing twee stoelen uit de auto om heerlijk in het zonnetje te gaan zitten genieten van hun verlof uren. Schandalig! Frans die voor de 20ste keer mee was, koning van de survival. Hij die deze ontbering leven heeft gegeven ging zitten op een canvas stoeltje. Wel tweede hands (Sinnema). Maar wel een stoel. Schandalig ook omdat wij, als blijk van waardering en vanwege het feit dat dit Frans zijn 20e jaar was, twee stoelen voor de oudjes hadden meegenomen. Noodgedwongen hebben we deze plaatsen zelf moeten bezetten. Het beloofde een koude avond te worden, maar gelukkig hadden we flink wat hout voor de deur. (adv. Mede mogelijk gemaakt door de hout afd. Marwei.) Waarvoor onze warme dank betuiging. Zoals gewoonlijk, maar dit keer met thuisgedraaide ballen, stond Jan’s groentesoep te pruttelen op het kampvuurtje. Niet alle spaghetti had de pan weten te bereiken daar Jan het naar zich toe brak ipv te verkruimelen. Een half uur later schoven we allen aan voor het avond maal. Frans had als eerste opgeschept en kwam met een fors bord spaghetti/maaltijdsoep met alle ballen aangeschoven. Toen ik de hond in de pot vond en Romke vroeg waarom mijn bord nat was. Wist ik hem te melden dat dat de soep was. Gelukkig kon de hongerklop gestild worden met karbonades en toetjes met taartbodem verpakking smaak. Ze verkopen daar alles bij de aldi-outdoorshop. Plots later....

 

Vrijdag

Gelukkig had Menno dit keer niet zijn gratis slaapzak bij zich, die hij bij de expert had gekregen en waarvan de kwaliteit en het comfort zich te raden liet, maar wel een goedkope variant ervan. Koud was de nacht. Koud en eenzaam als een maatschappij. Ook de lucht bedden waar wij oplagen, het extra ondergoed, de slaapmutsen en de warme sms-jes van thuis konden de kou niet buiten houden. Omdat het wachten op Mr.Guide Hans was, waren er nog geen activiteiten ingepland. Dankbaar maakten we hier gebruik van door deze uren vol te slapen. Langzaam trokken onze ogen open en zagen een lege fles whisky. Ons hoofd deed ons vermoeden dat wij die met zin tweeën hadden opgedronken. Ergens buiten in een bosje en bij een graad of vijf onder nul. Maar we waren echt wakker en de vermoedens bleken gegrond. De FLO-ers waren inmiddels gevlogen. Tenminste dat stond vermeld op het prikbord bij het verzamelpunt in de tent. “Wij zijn vlees, ajuinen en peuken aan het halen in Spa”. Want wie kan zonder. Waarschijnlijk werkte het gesloten luchtruim van een week ervoor nog wat door in België. Mr. Guide was nml rijkelijk laat of anders gezegd Belgisch op tijd. Struikelend over de stoelen, luchtbedden, stereo installatie en lege flessen viel mr Guide Hans het kamp binnen. Hij wierp zijn professionele blik op ons professorisch kamp. Na 20 jaar the boyzz te hebben voorzien van voedingsadvies, bouwkunde, weersomstandigheden, sterrenkunde, navigatie, kamasutra... was dit het resultaat van twee decennia noeste arbeid. Er viel een eeuwige stilte. Ons zelfvertrouwen brokkelde in twee minuten af. Een koude wind sneed door onze ziel. Alsof onze baas over de schouder mee keek. Jan brak de stilte en de spaghetti die net zoals ons de soep gemist had. Dit deed hij door te zeggen dat we voor grote rookluiken hadden gekozen dit jaar. Nadat de handen en ook de poten van de hond”Sheeba” waren geschud gingen we op pad. Dit keer met zijn allen in de auto van mr Guide Hans. Het viel ons op dat er automatisch beugels over ons heen zakten, (net als in de efteling achtbaan) Toen er op de radio de soundtrack van “back to the future” schalde hadden we al onraad moeten ruiken. Dat dachten we niet alleen maar deden we ook. Want bij Romke liep dun door de broek. Zeker toen Mr Guide Hans op een weg waar 70 km stond aangegeven 180 km per uur reed. Technisch gezien moet je dan wel terug in de tijd gaan. Helemaal na een aantal flessen whisky. Jan wist nog een leuk verhaaltje te vertellen over doodgereden reeën en wat een rotzooi dat geeft in je kofferbak. Op de achterbank zetten wij het lied in, er is leven na de dood. Twintig minuten eerder de bedoeling was kwamen we aan waar we moesten zijn. Het was inmiddels tegen enen, en het viel ons op dat Jan al was gekleed voor zijn late dienst. In vol ornaat wist Romke op te merken dat hij zijn stropdas niet voor had omdat de R nog in de maand zat. We maakten ons op voor een fikse hiking tocht rond een stuwmeer, voornamelijk bewoond door bevers. Na eerst door een compleet door zwijnen omgeploegd landschap te scharrelen kwamen we aan bij in een adembenemend mooi vergezicht rond het meer. Na wat vertier met naturisten en een natte hond vervolgden we onze tocht. Ik de ‘no go area’ van de bevers viel het ons op dat Jan zich wat afzijdig hield van de groep. Met zijn camera in de aanslag hoopte hij op een ‘nice-beavershot’, maar ving slechts ons voor zijn lens. We legden ons oor te luisteren. Mr guide Hans vertelde ons dat de bevers, vooral Willem en Ceta, hun aanwezigheid kenbaar maken door met hun 3e wereld tiet op het water te slaan. En als je een stok in de bever stopt en zijn staart in de fik steekt je een mooie fakkel hebt. Wel de bever er even afsnijden anders heb je een lichtkrant. Tenminste, zoals het in Canada gebeurt. Wel droog en lekker vlees overigens. Dat de jaren voor de hond Sheeba begonnen te tellen merkten we toen Mr. Guide Frans de route uitstippelde. Hier was geen kruid tegen gewassen, en ook onze kisten liepen vol water. Na een half uurtje swamp walking met een steile helling tot afsluiting trok Sheeba het niet meer en moesten we haar over de kling jagen. Mede ook om deze hond s’avonds niet in de pot terug te vinden. Niet echt vermoeid maar toch met lood in de schoenen liepen we over Via Gladiola terug richting de volvo. Hier maakten maakten we ons op voor een dolle terug reis in de tijd.. Dat de gaten sinds het Ardennenoffensief nog niet gedicht waren scheen Mr. Guide geheel niet te deren. Hij ging voor pole position op ‘francorchamps’. Na het indrukken van de warpspeed knop waren we in no time terug op het kamp. Onze nagels stonden vast in het dashboard. Ogen gesloten, . Zweet liep ons bij de rug omhoog. Een snelle blik op de meter. Ons leven vloog ons met 190 km per uur voor bij. Een seconde is fataal en euh zeggen helemaal... Mochten er nog vraagtekens zijn over de indentiteit van “ The Stigg” uit het u welbekende programma ‘Top Gear” ............ Nog wat bleekjes om de neus openden we onze ogen en stapten we uit de auto. Frans zei nog iets van Trojka hier, Trojka daar, moeder is de koffie klaar. Maar die was koud, en de vocking worst ook maar die smaakte heerlijk. Vooral met wat milde dion mosterd van de aldi. Maar rode draad dit weekend was toch wel de kist. Deze voorraad koelkist bleek een doorlopende bron van ergernis. Want bij gebrek aan ruimte om goeds en kwaads op te zetten moest deze steeds open als deze vol gestald was met lekkernijen. Ook de kleine multifunctionele munitie kist van Omke speelde een belangrijke rol tijdens deze sur5all. Nee geen ergernis; maar wel bedenkingen over de hygiëne. De doos maakte op gezette tijden een uitstapje mee naar het bos. Ontlastende mortier hopen en luchtaanvallen. Gasalarm en weer terug in het kamp. En Omke met een tevreden blik. Er was met scherp geschoten. Na een feestelijk avondmaal, wederom goed verzorgd door onze doorgewinterde PIW”ers alias Bewa’ s, was het tijd om bij het vuur op te stoken en bij te praten over afgelopen jaren. Bij deze overlevering kwam ook voorbij dat er ooit ene Klaas V mee was. Toen er s’nachts nog doorgehaald werd en men de grote beer gebruikte om richting te bepalen. Een handje droge gerst het maal was voor het hele weekend. Klaas die overdag sterren kon kijken. Bij een demonstratie omhangen van de rugzak gebeurde het volgende. Niet het lid maar de gehele steelpan aan de rugzak kreeg hij op zijn neus. Sterren om zijn hoofd, een buil en een deuk in zijn ego. Ja, dat waren nog eens verhalen. En ze werden elk jaar groter. Het verzoek van mr. G Hans om Klaas S weer eens uit te nodigen werd door een enkeling unaniem weggestemd.

 

Zaterdag 00.00 uur

Lang zal ie leven in de gl..ardennen. Frans schrok wakker. Ook de hond Sheeba liet een wind. Lang zal ie leven. Omke 50 jaar, zeven jaar geleden. Geen gebak maar toetjes met taartbodem smaak was ons deel. Hij kreeg geen kadootjes maar visite was er wel. Na hier op gedronken te hebben gingen we te bedde. En deze nacht was koud en eenzaam, als een hondendrol (De Dijk) en de mop die Jan ons voor de tweede keer vertelde maalde in ons hoofd. Hoe natter het konijn....? Beren? Muis....? Tjaf-Tjaf...? Borne to p...? Zaterdag Vandaag naar een traktatiepark. Raften, biken, grotten tocht en rodelen, maar het pakte anders uit. Zoals een goed sur5all betaamd. Zo’n 70 km moest er afgelegd worden. Een eenvoudig rekensommetje, als we met mr Guide Stig mee zouden rijden. Twintig minuten, hooguit! Maar wij hielden liever het lot in eigen hand en besloten onder de smoes dat de 2ehands auto van Romke nog ingereden moest worden, achter The Stigg aan te rijden. Dat leek althans een goed idee. Met naast hem Frans. Met de Tom Dom op schoot lopen alle wegen dood. Dat de dikke pantsering van zijn dak geen signalen door liet leek hem niet te deren. Na het doorkruisen van de bejaarde deelnemers van de Libelle fiets tocht, vonden we het tijd om in te grijpen. Nu Romke het voortouw nam, vertrouwende op zijn goed gesternte waren we er in een poep en Omke’ s scheet. Rafting. Wat te dragen op zo een tocht, was de vraag? Jan wist het wel. Sinds de avond dienst van gister, had hij nog geen kans gezien zich om te kleden. Ook Frans zijn broek zat nog als gegoten. In de boot was plaats voor 10. Maar eerst even poseren voor de groeps foto. Hierbij stootte Jan en vreugdekreet uit die terug te zien is op deze site. Met mr.guide Hans als roerganger kon ons niets gebeuren. Toen de linker en rechter peddels uitgedeeld waren en de hiërarchie in de boot bepaald was, werden we in het diepe gegooid. Sheeba paste op. Na enkele meters kwamen de eerste schipbreukelingen al tegen. Jan koos er echter voor om een lekke bal uit het water te halen. Geen verstekelingen aan boord. Al waren het geen Somaliërs. Er moesten foto’s geschoten worden. Mr Guide verliet zijn positie waardoor we stuurloos werden. Leuk op de foto maar hachelijke momenten. Jan riep nog KIJK! een honden speeltje. Daar in het riet! Maar voor het verzamelen van onzinnige en vooral kapotte ex kringloopwinkelvoorwerpen was geen tijd. Als een leegstromende wastafel maakten we onze rondjes. Wel leuk voor op de film. Plots zei Jan: Kijk daar drijft een pedddel! Ho!, het is de mijne. Alle Hans aan dek, en terug in positie. Geen tijd meer voor gekkigheid, foto’ s en polygoon journaals. Er moesten peddels gered worden. Nadat we onze scheepjes op het droge hadden getrokken maakten wij ons op voor de volgende traktatie. Nepgrotkruipen zonder gids. Na 20 meter waren we een illusie en 15€ p.p. armer. Deze mega blokkendoos die in plopsaland niet misstaan had bleek een belediging voor onze gids. Het beton van de pas gestorte stravemieten en -tieten was nog niet droog. Godmiljaar! hoorden we door de grotten klinken! Dit is heel niet ech. Deze tocht werd ons aangeboden door de P.O.V. met dank. Jan en Frans die het niet aandurfden gebruikten deze tijd om hun kleding te drogen. En na een gezamenlijke ijsco vervolgden we onze weg richting kleinste stad van de wereld. Durbuy. Kleinste stad van de wereld. Tenminste dat werd ons verteld en ook dat we er 0,54321 seconde voor nodig hadden om er doorheen te rijden. Om toch het verjaren van Omke en ook het 20 jaar survival van diehard Frans te vieren stopten we bij de lokale slager in Theux. Dat Belgen als dwazen reden wisten we , maar om nou op een kruising voor de slager te parkeren...... (?) Nadat de lokale bevolking ons met vleeswaar toe riep leek het ons beter om mr Guide Hans met de (mis)steaks mee te nemen. 8 km fileleed klonk er door speakers van de auto radio. My missteaks where made for you! Whe chopped the woods and stoke te fire. Even dachten we dat mr Guide Hans zijn automatten aan het uitkloppen was maar niets was minder waar. Het waren de steaks van toch zo’n 500 gr of meer per stuk, die hij aan het garneren was. Wij gebruikten deze tijd ons te bekwamen in het raken van de door Jan verzamelde kringloopwinkelartikelen. Met Opa’ s buks werd de emmer een vergiet en de blikken kunstobjecten van een aan lagerwal geraakte kunstenaar. Romke had de Boyzzz een cassette cadeau gedaan. Een 28 delig messenset in luxe koffer. De set was van zijn moeder geweest en het verzoek was wel om hier waardig mee om te gaan. En een feest maal was het!! En papieren bordjes leeg, en lek. Pfff. Gelukkig waren en ook nog diverse spijzen in de vorm van groenvoer/sauzen en toeten met taartbodemsmaak toe. Maar wel makkelijk weg te snijden met de bingo set van Romke’ s moeke: Diny. Tijdens het uitbuiken informeerde Romke eens na de muzikale voorkeuren van Mr. Guide. Met stomheid geslagen kwamen wij er achter dat mr. Guide niet alleen van Eddy-Wally hield maar ook jaarlijks naar pinkpop ging en zeer recent een concert van MUSE bijwoonde. Hij vroeg of hij een verzoeknummertje mocht draaien. Wie waren wij om nee te zeggen. Na enig motor geronk reed hij zijn volvo door de droge gracht het kamp in. Deuren sloegen open en daar schalde MUSE door de boxen. ‘and i’m feeling, .....good!’ . De koeien raakten spontaan van de leg. Tjaf-Tjaf vloog op naar het hiernamaals. Een dansje in de douw, een plasje in het veld. Muts op en door de slaap geveld. En weer dat mopje van Jan in ons hoofd. Hoe natter de beer....?

 

Zondag

De laatste dag al weer. Gezelligheid kent geen tijd. Raar dat deze dag altijd op Zondag valt. Maar niet getreurd. Geen zwaar ontbijt, de deurmatsteaks zaten nog danig in de weg. Omke schoot nog even uit de Broek, en terug in het kamp bleek dat al te zijn afgebroken. Na het afleveren de gemaakte afval berg, maakten we ons enige zorgen over het milieu, en dan niet dat waar Frans uit komt. Het voorstel is dan ook om volgend jaar gezamenlijk gebruik van Moeke Diny te maken en een eigen bordje en mok mee te nemen. Coffee Gileppe De La Eddy liet ons goed smaken op de weg terug. Vooral het likeurtje en de slagroom er naast, welke Jan letterlijk achterover sloeg. Om toch nog iets van de mooie dag mee te pikken verplaatsten we ons terras voor de uitgang van de camping. Niet dat wij daar last van hadden maar wel de toeristen die op doortocht waren. Tijd om te betalen. Ook de economische crisis had hier toe geslagen. Om de rekening moest gedobbeld worden. Kop of munt. Frans verloor, Jan moest betalen. Onderweg, in die heimat nog wat nieuwe Duitse taarten aangeschaft voor een redelijke prijs bij de backerei ‘Kockartz’ . Aus freude am verwohnen! Nu ook al onze Deutsche euro’s verbrast waren gingen we naar onze traditie getrouwe chinees in Vaals. Chinees. Na een warm welkom en door de Chinees gemaakte groeps foto was het tijd voor een woord van dank aan Mr Guide Hans. Na 20 jaar trouwe dienst en vriendschap, werd het wel eens tijd voor een presentje. (Tevens ook om de ook de volgende 20 jaar te waarborgen.) Omke deed dit op verzoek . Hij was tenslotte een van de twee die het kortst meeging. Onze penningmeester was er achter gekomen dat wij betalings achterstand hadden en stelde voor dat wij de chinees voor onze rekening zouden nemen. Gelijk werden de menu’s aangepast. Hiel eten? NEE! Meenemen en kolting. O, ja en even een 1 voor het eindbedlag op de rekening zetten. Toen Jan met deze bon geconfronteerd werd verslikte hij zich in de kroepoek. Omke maakte wederom zijn goudvis grap door een stuk wortel uit het aquarium in zijn mond te stoppen. Hierop werd zelfs het keukenpersoneel achter het doorgeefluikje weggetrokken. Na tekst en uitleg was het een chinees dijenkletsen van jewelste. Jij leuk mopje maken.!! Ja, jij mooie lekening!! Nu de rekening 100 euro hoger uitviel, kregen we toch nog wat pecunia van de penningmeester. Na afscheid van Mr.Guide reden we huiswaarts. Terugkijkend en ondanks het gering aantal deelnemers. Was dit wel weer een zeer geslaagde editie. Naarmate de jaren verstrijken, stijgt het aantal smoezen om niet mee te gaan. Laatst gespotte redenen: Ook dit jaar is mijn zus weer jarig. (Roy) Ik heb mijn been laten inkorten. (heel slechte smoes Jaap) Verstopte aders. (beter zoeken dirk) Gestopt met roken. (en werken. Paul) Geen uitdaging. (We dagen je uit Johan) Computer virus? (Willem) Promotie (Dicky) Op de weduwe en de buurman naar Roemenie. (Jan) Nu ook de Normaal (clubblad) ter ziele is gegaan hebben wij gemeend om toch onze avonturen op schrift te zetten voor het nageslacht en aanhangers. Mede omdat het af en toe ook heerlijk is om uit onze duim te zuigen. Niets is wat het lijkt maar de waarheid ligt in het midden. Rest ons nog een woord van dank. Aan de POV en met name Hennie ‘the Godmother of BHP’ .   Omke & Romke